တစ္ေယာက္တည္း ျပဇာတ္တုိက္တဲ႔ ေန႔
တုိေနတဲ႔ခဲတံ ခၽြန္ရသလုိ
လက္ကုိ ဓားမရွေအာင္
သတိထားခၽြန္ေနရတဲ႔ လူမႈေရးထဲ
ေစာင္းၾကိဳ းကုိ ညွိရင္း
ေစာင္းတစ္လက္လုံး က ်ိဳးသြားေသာဘ၀...
ဥာဥ္ဆုိးနဲ႔လူလည္း ပညာသင္သား
ဥာဥ္ေကာင္းနဲ႔လူလညး္ ပညာသင္သား
အပြင့္အသီးအားလုံး စုံျပီ
ငါ႔သက္တမ္းတစ္ေလ ွ်ာက္ စုခဲ့သမ ွ်
စုဘူးတုိင္းကုိ မျပည့္ခင္မွာဘဲ ခြဲသုံးခဲ့ရ
ျမင္ေနရျပီး လြဲေနတဲ႔လမ္းကုိ
ေအာ္မေခၚခ်င္ေတာ႔ဘူး ငါ
ေက်ာရုိးမတူတဲ့ ရယ္သံေတြၾကားမွာ
ငါလည္း သြားတတ္လာတတ္ေတာ့ရွိေနပါျပီ
ဘယ္တုန္းကမွ မလႈပ္ရွားတတ္တဲ့
စိတ္နဲ႔
ညအိပ္ယာ၀င္တုိင္း
ငါ့ျခံဳ ေစာင္ထဲမွာ
ငါ့လက္သီးႏွစ္လုံးထက္ပုိတဲ့လက္သီးေတြ
ငါ့အားနာတတ္မႈအရႈိက္ကုိ ပင့္ပင့္ထုိးေနၾက
အခုဘ၀အေၾကာင္း ေျပာျပပါဆုိရင္
အခုေလာက္ပဲ ေျပာျပမွာပါ။ ။
ရုိးသက္
မတ္လ၊ ၂၀၀၆၊ စာ-၈၊ ရယ္စရာမဂၢဇင္း
No comments:
Post a Comment